وحيد هاشميان: مي‌روم كه بمانم/ فوتبال ایران هم بی‌رحم است و هم ناجوانمرد!

مهاجم پيشين تيم ملي فوتبال ايران در نامه‌اي دلايل آويختن كفش‌ها و كناره‌گيري‌اش از دنياي فوتبال را ارائه داد.

وحيد هاشميان چندي پيش در سالروز تولد 36 سالگي‌اش اعلام بازنشستگي كرد. وي با نوشتن نامه‌اي سرگشاده كه در وب سايت شخصي خود انتشار داده است به بيان دلايل تصميم خود پرداخت.

مهاجم پيشين تيم ملي فوتبال ايران در نامه‌اي دلايل آويختن كفش‌ها و كناره‌گيري‌اش از دنياي فوتبال را ارائه داد.

وحيد هاشميان چندي پيش در سالروز تولد 36 سالگي‌اش اعلام بازنشستگي كرد. وي با نوشتن نامه‌اي سرگشاده كه در وب سايت شخصي خود انتشار داده است به بيان دلايل تصميم خود پرداخت.

مهاجم سال‌هاي پيش بايرن مونيخ و هانوفر در اين نامه نوشت: «بالاخره روز موعود رسید. روزی که همیشه و از سال‌ها پیش به آن فکر می کردم و در هزارتوی ذهنم حتی گاهی از آن واهمه داشتم. روزهای شروع شهرت و محبوبیت بود و تصور دل کندن سخت. اما مرور روزها و سال‌ها و اتفاقات تلخ و شیرین مستطیل سبز به من آموخت که در پس هر آمدنی، رفتنی هست و به تمامی این دوست داشتن‌ها نباید دل بست و از بدی‌ها نباید دلخور شد.

امروز که اینجا ایستــــــاده‌ام، در36 سالگی و به تمام روزها و سال‌های گذشته نگاه می کنم، می‌بینم، همان‌طور که گاهی برای ماندن باید مبارزه کرد، زمانی برای ماندن، باید رفت!

تجربه این سال‌ها به من یاد داد که فوتبـــال در همه جای دنیا بی‌‌رحم است اما در ایـران هم بی‌‌رحم است و هم ناجوانمرد. همه را دیدم و چشمانم را برهم گذاشتم و نخواستم یاد بگیرم. بارها و بارها دیدم برای رسیدن به شهرت و بالارفتن از پله‌های ترقی باید یا حق کسانی را ناحق کرد یا روی وجدان و غرور پاگذاشت و وابسته بود اما بازهم چشمانم را بستم و خواستم آرام حرکت کنم. دیرتر ولی‌ سالم‌تر به هدفم برسم. نمی توانستم همه چیز را به بهای وجدان و اخلاقیات و انسـانیت به دست بیاورم و امروز می‌دانم رفتن هم مانند آمدن، آدابی دارد. نباید بی‌وقت آمد و بالاجبار ماند. نباید بی‌دلیل رفت و با اکراه ماند.

همان‌طور که از همان روز اول به نیت خدمت به فوتبال ایران ماندم، امروز نیز تصمیم گرفتم، برای همین هدف مهم و ارزشمند در فضایی خاکستری و تلخ از مستطیل سبز خداحافظی کنم. در زمان مناسب و به دور از هیاهو بروم و شروعی دوباره داشته باشم با همان هدف اولیه و مقدس و به این فکر می‌کنم که گاهی رفتن راهی است برای آغازی دیگر. می‌روم که به درستی و نیکویی بمانم و به امید خدا بازمی‌گردم که پربارتر از قبل در کنار مردم و فوتبال باشم.

دعای شما همواره یاری کننده‌ام در این سال‌ها بوده و از این بابت به خود می بالم. با وجدانی آسوده از دنیای بازیگری فوتبال خداحافظی می‌کنم و امیدوارم این رفتن سرآغازی باشد برای گام هایی بزرگتر و اهدافی والاتر.